Er gaat niets boven..... Groningen (2)

Vandaag was ik in Groningen omdat mijn jongste dochter daar bij het UMCG een test moest doen. Na afloop zijn we nog even de stad ingelopen, er was markt, mooi weer en veel volk op straat. Ik geniet er van om naar de mensen te kijken, hoe ze zich voortbewegen, met elkaar communiceren of niet. Mijn vrouw en dochter wilden ook nog wat kledingzaken in en daar maak je mij niet echt gelukkig mee, dus ik heb een boek bij de Slegte gekocht en ben lekker op een bankje achter de Martinikerk in de zon gaan zitten lezen.

Op het bankje naast mij zat een jonge vent, skinhead in trainingspak, die er niet goed uitzag. We zullen hem Hans noemen. Hans zat voorovergebogen op zijn bankje te slapen en zijn handen raakten af en toe de grond. Omdat die houding niet echt comfortabel was, maakte ik mij wat zorgen. Zou hij een junk zijn? Ik heb al eens eerder iemand moeten reanimeren en het zou toch niet...? Ik ging naar Hans toe en sprak hem aan. Hij reageerde direct, maar zakte elke keer weg en brabbelde dan maar wat. Een goed gesprek was zo best wel moeilijk.

Hans vertelde me uiteindelijk dat hij al vanaf zijn derde aan epilepsie leed. Hij was het helemaal zat om zware medicijnen te gebruiken omdat hij daarmee zichzelf niet meer kon zijn. Daarom was hij gestopt, maar nu was hij steeds zo suffig. Hij was heel blij dat iemand zich even om hem bekommerde en hem aandacht gaf, thuis had hij alleen een hondje op hem wachten.

Er zijn veel Hans-en in onze maatschappij, mensen met de een of andere beperking. Bij eenzame mensen denken we vaak aan ouderen, maar ook jongeren kunnen erg eenzaam zijn, zeker als er iets met ze is.

Gelukkig heeft God daar een oplossing voor bedacht: Jij en ik. Hij geeft ons cadeau aan degenen die het nodig hebben. Als jij jezelf als Gods cadeau aan de ander kunt zien, gaat er een beetje meer licht in deze wereld schijnen.